ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ…
… ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ
• Σύνταξη σε δύο κοµµάτια: εθνική (384 ευρώ) και επικουρική
• Επικουρική µε βάση το µισθολογικό µέσο όρο του συνολικού εργάσιµου βίου και όχι της καλύτερης 5 ετίας των τελευταίων 10 χρόνων (ιδιωτικός τοµέας).
• Αύξηση εισφορών (0,5%) και ορίων συνταξιοδότησης (67 έτη ή 62 µε 40 χρόνια εργασίας)
• Μείωση των σηµερινών συντάξεων από το 2018 και κατάργηση ΕΚΑΣ
• Ενοποίηση ταµείων και συρρικνωµένη ιατροφαρµακευτική κάλυψη
• Τιµωριτικές ποινές για πρόωρες συνταξιοδοτήσεις
Η στρατηγική του νέου ασφαλιστικού
Είναι ξεκάθαρο ότι η νέα (αντί)ασφαλιστική µεταρρύθµιση που θα φέρει προς ψήφιση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, περιλαµβάνει µία σειρά από πολύ σκληρά αντεργατικά µέτρα, που θα επηρεάσουν τις ζωές όλων µας. Όλες και όλοι εµείς, που είµαστε άνεργες/-οι, που εργαζόµαστε ανασφάλιστες/-οι, απλήρωτες/-οι, µε ελαστικά ωράρια, µε εκ περιτροπής εργασία και µπλοκάκι, που παίρνουµε έναν σχετικά καλό µισθό ο οποίος όµως ίσα που φθάνει για τις βασικές ανάγκες, που λαµβάνουµε σύνταξη χαρτζιλίκι, θα καλεστούµε για µία ακόµη φορά, να βάλουµε πλάτη για την «οικονοµική σωτηρία» της χώρας. Το να αναλύσουµε ένα προς ένα τα νέα µέτρα που θα φέρουν επιπρόσθετες περικοπές στους µισθούς, τις συντάξεις και τα κεκτηµένα µας, δεν χρειάζεται, καθώς όλες/όλοι ξέρουµε πάνω κάτω τι θα µας κοστίσει η «νέα εθνική προσπάθεια για την επιστροφή της ανάπτυξης». Αυτό που έχει σηµασία να ειπωθεί, είναι ότι η νέα ασφαλιστική µεταρρύθµιση, δεν είναι µια µεµονωµένη κίνηση από πλευράς του κράτους και των αφεντικών. Στην πραγµατικότητα είναι κοµµάτι µιας συνολικότερης στρατηγικής (που ξεκίνησε επίσηµα το 2009), µέσα από την οποία επιδιώκουν να µεταφέρουν ολοκληρωτικά το κόστος της ζωής µας από το περιβόητο «κοινωνικό κράτος», στις πλάτες µας. Το κόστος δηλαδή που απαιτείται για να πηγαίνουµε και να φεύγουµε από τις δουλειές µας (µέσα µαζικής µεταφοράς), το κόστος που απαιτείται για να είµαστε υγιείς, ώστε να συνεχίσουµε να πηγαίνουµε στις δουλειές µας (δηµόσια υγεία) το κόστος που απαιτείται για να εκπαιδευόµαστε και να είµαστε καταρτισµένοι, ώστε να παράγουµε περισσότερο για τις ανάγκες του κεφαλαίου (δηµόσια εκπαίδευση) κτλ. Και όλα αυτά βέβαια την ίδια στιγµή που οι µισθοί µας συρρικνώνονται µε ταχύτατους ρυθµούς.
Η στάση της κυβέρνησης
Όπως ήταν φυσικό, η νέα ασφαλιστική µεταρρύθµιση έχει πυροδοτήσει αντιδράσεις στο εσωτερικό της κοινωνίας και ειδικά στα χαµηλά εκείνα στρώµατα που δέχονται στη ουσία µια ολοµέτωπη επίθεση. Μπροστά λοιπόν στην όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ για µια ακόµη φορά προσπαθεί µε πλάγιους τρόπους, να τις εκτρέψει προς ασφαλείς δρόµους. Μπορεί να µας φαίνεται αντιφατική και αστεία η τακτική της κυβέρνησης να στηρίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στα µέτρα που η ίδια νοµοθετεί, αλλά πρέπει να αντιληφθούµε την παγίδα που προσπαθεί να µας στήσει. Συµµεριζόµενος λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τη λαϊκή αγανάκτηση προσπαθεί να πετύχει δύο πράγµατα. Το πρώτο είναι να εµφανίσει τις κινητοποιήσεις ως δήθεν κόκκινες γραµµές στη «διαπραγµάτευση» της µε τους θεσµούς, εµφυσώντας έτσι στα αντιστεκόµενα κοινωνικά κοµµάτια την ιδέα ότι µέσα από αυτήν τη διαδικασία κάτι µπορούν να κερδίσουν, αποκρύβοντας όµως ποιο είναι το διακύβευµα της διαπραγµάτευσης (που είναι η θέση της ελληνικής αστικής τάξης εντός της Ε.Ε). Αποτέλεσµα αυτών, είναι να σύρουν για µια ακόµη φορά τα βαλλόµενα κοινωνικά στρώµατα σε ένα αγώνα κάτω από ξένες για τα συµφέροντα τους σηµαίες. Το δεύτερο είναι, να εµφανίσουν τις περικοπές όχι ως µέτρα επιβαλλόµενα από και για την αύξηση των κερδών των εγχώριων καπιταλιστών, αλλά ως επιβολή των δανειστών (που φυσικά ως ένα σηµείο είναι), βγάζοντας έτσι λάδι τους ίδιους του Έλληνες καπιταλιστές όσο και την ίδια την κυβέρνηση που αν και «δεν ήθελε», εκβιάστηκε να πάρει επιπλέον µέτρα. ∆εν πρέπει άλλωστε να ξεχνάµε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρµοσε και πέρυσι µία τέτοια τακτική µε χαρακτηριστικό παράδειγµα τις συγκεντρώσεις για τη στήριξη της «σκληρής διαπραγµάτευσης» του µε τους δανειστές.
Οι αγώνες µας
Όλοι και όλες λοιπόν εµείς, που βρισκόµαστε για µία ακόµη φορά µε την πλάτη στον τοίχο, δεν έχουµε άλλη επιλογή, από αυτήν της αντίστασης στη νέα ασφαλιστική αναδιάρθρωση. Μπροστά όµως σε αυτήν τη συγκυρία, θα πρέπει να διδαχθούµε από τα λάθη µας και ειδικά αυτά της περιόδου 2009-2012. ∆εν θα πρέπει να δούµε την αναδιάρθρωση αυτή ως µία µεµονωµένη κίνηση. Αντίθετα, αντιλαµβανόµενοι τη συνολικότερη στρατηγική που ακολουθείται, θα πρέπει να οργανώσουµε τους αγώνες µας, διαµορφώνοντας την ανάλογη τακτική ώστε να έρθουµε σε συνολική ρήξη µε την πραγµατική µήτρα του προβλήµατος, που δεν είναι άλλη από την έµφυτη, αναγκαία (για αυτούς) και διαρκή διάθεση των καπιταλιστών να αυξάνουν τα κέρδη και να διαιωνίζουν την κυριαρχία τους εις βάρος µας. Παράλληλα θα πρέπει να βάλουµε καλά στο µυαλό µας, πως οι «µνηµονιακές» πολιτικές (κοµµάτι των οποίων είναι και το ασφαλιστικό), όχι µόνο δεν είναι πολιτικές µε ηµεροµηνία λήξης τη µέρα «επιστροφής της ανάπτυξης», αλλά ότι αντίθετα αποτελούν τις σταθερές πλέον συνθήκες εντός των οποίων θα συντελεστεί και θα θεµελιωθεί εις βάρος µας, η «επιστροφή» αυτή. Επίσης, δεν θα πρέπει να µας αποπροσανατολίζουν διάφορα θεωρήµατα που θέλουν να εµφανίζουν την επίθεση που δεχόµαστε ως απόρροια των λάθος χειρισµών κάποιων πολιτικών που έκλεβαν, κακής δεξιάς ή «αριστερής» διαχείρισης, του νεοφιλελευθερισµού κ.α. Αυτό που επιδιώκουν αυτά τα θεωρήµατα είναι να µας αποκρύψουν την ουσία της πολιτικής που ακολουθείται και να να µας πείσουν ότι υπάρχει δυνατότητα για καλή διαχείριση του καπιταλισµού, αρκεί να ψηφίσουµε τους σωστούς! Η εµπειρία µε το ΣΥΡΙΖΑ είναι όµως η καλύτερη απόδειξη, πως καµία δυνατότητα δεν υπάρχει εντός του κοινοβουλίου εν µέρει και της αστικής δηµοκρατίας εν γένει, για την υπεράσπιση των εργατικών (και όχι µόνο) συµφερόντων και την άσκηση µίας κυβερνητικής πολιτικής υπέρ αυτών (δεν ονοµάζεται τυχαία αστική δηµοκρατία).
∆ιδασκόµενες/οι λοιπόν από τα λάθη µας, θα πρέπει εδώ και τώρα να οργανώσουµε τον αγώνα µας ενάντια στο νέο ασφαλιστικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των εντός και εκτός βουλής συνοδοιπόρων τους, διεκδικώντας µαχητικά τα κεκτηµένα µας στην κοινωνική ασφάλιση και γνωρίζοντας πολύ καλά πως µόνο µέσα από τη δικιά µας πάλη είναι εφικτή µία νίκη. Αντιλαµβανόµενοι επίσης, πως κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα τα προβλήµατα και τις ανάγκες µας από εµάς τους ίδιους, απορρίπτουµε κάθε ηγεσία που θέλει να µας επιβάλλει τη γνώση της και επιλέγουµε να οργανώνουµε τις αντιστάσεις µας συλλογικά, ισότιµα και αντί-ιεραρχικά. Τέλος, αναγνωρίζουµε πως ο αγώνας ενάντια στο νέο ασφαλιστικό είναι ένας αιτηµατικός αγώνας, αν δεν αποτελεί κοµµάτι µίας ευρύτερης σύγκρουσης µε τον καπιταλισµό και το κράτος, που γεννούν και θα συνεχίσουν να γεννούν κάθε µέρα και από ένα νέο «ασφαλιστικό» µε δυσµενέστερους όρους. Για εµάς λοιπόν είναι ξεκάθαρο. Αν ο σηµερινός αγώνας ενάντια στο νέο ασφαλιστικό δεν τεθεί σε ένα πλαίσιο αντικαπιταλιστικό και αντικρατικό µακριά από κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ακόµα και νικηφόρος να αποβεί δεν θα αποτελεί τελικά τίποτα παραπάνω από µια πύρρειος νίκη και ένα βήµα προς µία µελλοντική µας συντριβή.
Να οργανώσουµε τις αντιστάσεις σε χώρους εργασίας, γειτονιές, σχολές ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Στήριξη – συµµετοχή στις κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο ασφαλιστικό
Τα µνηµόνια και τα νοµοσχέδια καταργούνται στα οδοφράγµατα.
Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου
epavlikouvelou.squat.gr – kouvelou_squat@espiv.net