Το καλοκαίρι που μας πέρασε παρακολουθήσαμε μια αστυνομική επιχείρηση εναντίον των καταλήψεων σε όλη την Ελλάδα. Από την εκκένωση της κατάληψης «Κελί» στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας, περάσαμε στην εκκένωση τριών καταλήψεων στην Πάτρα (Μαραγκοπούλειο, στέκι ΤΕΙ Πάτρας, Παράρτημα) και στη συνέχεια στο Μεσολόγγι (κατάληψη Βαλβείου βιβλιοθήκης), την Αθήνα (αυτοδιαχειριζόμενο στέκι αρχιτεκτονικής), τα Ιωάννινα (κατάληψη Αντιβίωση) και τη Θεσσαλονίκη (κατάληψη Ορφανοτροφείο). Πέρα από την εκκένωση, η επιχείρηση περιελάμβανε καταστροφές υποδομών, πλιάτσικο σε υλικά και μηχανήματα και τελικά σφράγισμα κάποιων κτιρίων καθώς και πολλές προσαγωγές και συλλήψεις.
Το έργο δεν είναι καινούριο. Ακριβώς ο ίδιος θίασος ανέβηκε και τον προηγούμενο χειμώνα με εκκενώσεις καταλήψεων στο κέντρο της Αθήνας. Τότε το θέμα ξεσήκωσε ένα τεράστιο κύμα διαμαρτυριών και παρεμβάσεων που ανέδειξαν το θέμα παγκοσμίως, συσπειρώνοντας όχι μόνο τον αναρχικό χώρο αλλά και την ευρύτερη αριστερά (εξωκοινοβουλευτική και μη) και δημιουργώντας αρνητικό κλίμα για την κυβέρνηση.
Πίσω στο σήμερα θεωρούμε ότι η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία. Οι κυρίαρχοι επενδύουν στην «καλοκαιρινή νιρβάνα» και στο ότι η κοινωνική οργή έχει κατασταλάξει και ξεκινούν την επιχείρηση αρχές Ιουλίου, συνεχίζοντας τη μέχρι αρχές Σεπτέμβρη. Ελπίζουν έτσι να πετύχουν τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις και κατ’ επέκταση το μικρότερο πολιτικό κόστος για αυτούς. Πέφτουν έξω αν νομίζουν ότι μας πιάνουν στον ύπνο.
Μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης και βαριάς λιτότητας, παρά τις εξαγγελίες για ανάκαμψη και ανάπτυξη, τα πράγματα δεν είναι όπως η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι είναι. Κάθε μορφή του κράτους πρόνοιας έχει καταρρεύσει και τη θέση του πήραν η ανεργία, η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, η κατάρρευση της δημόσιας υγείας με ιδιωτικοποιήσεις των νοσοκομείων, οι ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων οργανισμών, η κατάρρευση της δημόσιας δωρεάν παιδιάς με κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων. Όλη αυτή η κατάσταση έχει ωθήσει μεγάλα κομμάτια του κοινωνικού σώματος στη φτώχεια και στην εξαθλίωση, τα οποία δεν μπορούν ούτε να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Οι καταλήψεις προωθούν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας με βάση τις αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Συνεπώς έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με το ολοκληρωτικό καθεστώς που βιώνουμε. Επίσης ο αντιεξουσιαστικός χαρακτήρας των καταλήψεων τις καθιστά σημεία πολιτικοποίησης κάθε καταπιεσμένου και εν δυνάμει εστίες πυροδότησης κοινωνικών αναταραχών. Έτσι, η επίθεση στις καταλήψεις εντάσσεται στα προληπτικά μέτρα της κυβέρνησης ενάντια στην επερχόμενη κοινωνική εκτροπή.
Εν τέλει, για εμάς, οι καταλήψεις δεν είναι μόνο μερικά ντουβάρια. Είναι ο τόπος και ο τρόπος που αυτοοργανώνουμε τις ζωές μας στο σήμερα, προετοιμάζοντας την αταξική κοινωνία του αύριο και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε με κάθε κόστος.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΔΕΝ ΕΚΚΕΝΩΝΟΝΤΑΙ – Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ