ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ

ΗΣΥΧΙΑ ΤΑΞΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΑΠΟΣΥΜΠΙΕΣΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ

Η κυριαρχία αναδιαρθρώνεται. Το καθεστώς, στην όψη ενός ενδεχόμενου κοινωνικού αναβρασμού που θα επιφέρει ταραχή στις τάξεις του συστήματος, όρισε την κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, προβάλλοντάς τον σαν τον αριστοκράτη-αυθεντία που θα οδηγήσει στη σωτηρία της χώρας. Καλώντας σε εθνική ενότητα προσπαθεί να αποτρέψει κάθε συμπεριφορά εναντίωσης, που θα κλονίσει την υπάρχουσα κανονικότητα των εξουσιαστών και να αποκτήσει όλο και περισσότερους υποτακτικούς που θα διασφαλίσουν τη συντήρηση και τη διαιώνιση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων, με σκοπό όχι μόνο τη διασφάλιση αυτή καθεαυτή, αλλά ευρύτερα την κοινωνική αποδοχή. Γιατί η εξουσία δε βασίζεται μόνο στις θεσμικές της δυνάμεις όπως: μπάτσοι, δικαστικό σώμα, νομοθεσία, εκπαιδευτικά και σωφρονιστικά ιδρύματα αλλά και στους ψηφοφόρους υποτελείς της. Γιατί σύμφωνα με τη δημοκρατία της αντιπροσώπευσης και της ‘’πολυφωνίας’’ ο λαός αποφασίζει και το κράτος εκτελεί. Έτσι, ο λαός λειτουργεί ως άτυπος θεσμός της εξουσίας.

Η αποδιοργανωμένη μάζα, θολωμένη από τα φαντάσματα του χθες, είναι πρόθυμη να γίνει χειροκροτητής οποιασδήποτε κυβέρνησης, προκειμένου να αναζωπυρώσει κίβδηλες ελπίδες για το πολυπόθητο ιδιοτελές ευ ζην. Το ζήτημα δεν είναι συναίνεση ή χρεωκοπία αλλά μάχη ή υποταγή. Γιατί για κάθε αγωνιστή/αγωνίστρια δεν υφίσταται ειρήνη, όσο υφίσταται εξουσία. Κάθε εξεγερμένη ατομικότητα, που στηρίζεται στις επιθυμίες και διαθέσεις της για κατά μέτωπο σύγκρουση με το καθεστώς, δεν πρέπει να συμμορφώνεται από την εσωτερική καταστολή που ο φόβος και τα συμφέροντα επιτάσσουν. Το κάθε μειοψηφικό κομμάτι ως άτομα ή ομάδες, δεν πρέπει να συνυποτάσσεται από τις κοινωνικές συνθήκες και από ηθικές που περιορίζουν την ατομική σκέψη και δράση. Λες και δεν είμαστε αυτούσιοι αλλά προκαθορισμένα ρομπότ με συγκεκριμένο τρόπο και λειτουργία, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, με ημερομηνία λήξης με βάση την παραγωγικότητα μας.

Η μισθωτή εργασία , τα εργασιακά συμφέροντα και η σύνδεση χρόνου- χρήματος θέτουν τη ζωή μας μέσα στα καθορισμένα πλαίσια της νομιμότητας, που επιβάλλεται με διαρκή εποπτεία της εργασίας μας από τα αφεντικά (μη και δεν είμαστε κερδοφόροι για τις επιχειρήσεις τους!) και της ζωής μας από το κράτος, αποτρέποντας τελικά την άμισθη εθελούσια εργασία. Έτσι γκρεμίζονται οι προϋποθέσεις για μια αταξική, αυτοοργανωμένη κοινωνία, χωρίς ιεράρχηση και υλιστικές σχέσεις, που θα βασίζεται στην επικοινωνία και την ανιδιοτέλεια.

Κάθε συντονισμός από εξεγερμένα άτομα, μειοψηφίες και υποσύνολα στους χώρους που κινούνται μπορεί να δημιουργήσει διαδικασίες και συλλογικότητες, που θα στρέφονται έμπρακτα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο και τους έμμισθους και άμισθους στρατιώτες τους και να γίνουν εκφραστές των συνειδήσεων τους. Κάθε δράση από άτομα με ριζοσπαστικά και αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά με κριτήριο τον πολύμορφο, αδιαμεσολάβητο, αντιεραρχικό, αντεθνικό αγώνα επιλογών και συνειδήσεων, γίνεται κομμάτι ενός ευρύτερου συνολικά αγώνα.
Δεν αγωνιζόμαστε με αφορμή την τωρινή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν χρειαζόμαστε αφορμή για μια ιστορία που επαναλαμβάνεται, εντείνοντας τους διαχωρισμούς μεταξύ του κοινωνικού συνόλου. Υπάρχει η αιτία. Αιτία είναι η ύπαρξη της εξουσίας και τα αποκυήματα της. Δε μας ενδιαφέρει αν είναι επιεικής ή αυταρχική, κοινωνικά αποδεκτή ή κοινωνικά εχθρική, ανθρωπιστική ή απάνθρωπη. Για μας η εξουσία είναι η κατάφωρη παραβίαση κάθε ελεύθερης έκφρασης. Αφαιρεί από τον άνθρωπο την αδιαμεσολάβητη δημιουργία και συμπεριφορά, μοιράζοντας άνισα τα εικονικά της προνόμια, με σκοπό να εξυπηρετήσει την ουσία της καθεαυτή. Κάθε έκφραση ιδιοτελούς τάσης δημιουργεί εξουσιαστικές δομές. Εξ ου και η εναντίωσή μας στη λογική της μάζας και των πράξεων για το ευρύτερο ‘’κοινωνικό και εθνικό καλό’’. Όταν δεν υπάρχει στόχευση παρά μόνο εγωισμός και συνθηκολόγηση, επωφελείται το σύστημα και ξεπετάγονται νέες εξουσιαστικές σχέσεις.

Εξουσία δεν είναι μόνο το κράτος και οι μηχανισμοί του, αλλά κάθε απόπειρα καταστολής, καταπίεσης, εκμετάλλευσης και προσβολής του ατόμου στις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις. Από την ξενοφοβία του κάθε Ελληναρά , το δεσποτισμό στην εργασία που διαχέεται από μεγάλα και μικρά αφεντικά, την πατριαρχία και το σεξισμό για την επιβολή της αρρενωπότητας, τη λεηλασία της φύσης, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια που δημιουργούν συστημικά καθίκια, μέχρι τη θρησκοληψία που περιορίζει τις επιθυμίες και κάθε τάση αμφισβήτησης. Η εξουσία έχει μολύνει κάθε πτυχή της ζωής μας.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΔΙΑΛΕΞΕ ΠΛΕΥΡΑ
ΑΣ ΜΗ ΓΕΡΑΣΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Πορεία 4 Φεβρουαρίου 2012 12:00 Μοναστηράκι
ενάντια στο κράτος και κάθε του τσιράκι…

Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου