Από τις 20/12/2012 βλέπουμε το υπάρχον ολοκληρωτικό καθεστώς, με την ακροδεξιά του ρητορεία, να εξαπολύει ολομέτωπη επίθεση εναντίον στεκιών, καταλήψεων και άλλων αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων (Villa Amalias, κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, 98fm). Με πρόφαση ότι οι χώροι αυτοί αποτελούν «εστίες ανομίας» και προσπαθώντας να απονοηματοδοτήσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις που δημιουργούνται μέσα από τις διαδικασίες τέτοιων συλλογικοτήτων, προσπαθούν να επιτεθούν στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικο χώρο και σε δομές του όπως η τυπογραφική κολεκτίβα Rotta (στεγάζεται στη Villa Amalias) και ο ραδιοφωνικός σταθμός 98fm (στεγάζεται στο στέκι ΑΣΟΕΕ).
Στο θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, την παραγωγή αναλαμβάνουν κυβέρνηση και δήμος, το σενάριο η Χρυσή Αυγή και την εκτέλεση κάθε λογής μπάτσος σε συνεργασία πολλές φορές με φασιστοειδή (εμπρησμός ανοιχτού κοινωνικού χώρου Xanadu στην Ξάνθη). Φυσικά το κόκκινο χαλί των κατασταλτικών επιχειρήσεων στρώνουν τα ΜΜΕ, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και χειραγωγώντας την κοινή γνώμη για το ρόλο των καταλήψεων και των ελεύθερων κοινωνικών χώρων (τα μπουκάλια από το συναυλιακό χώρο και το καφενείο της Villa Amalias, με δεκάδες επισκεπτών καθημερινά, βαφτίζονται μολότοφ και ο χώρος ως εργαστήριο κατασκευής τους). Ταυτόχρονα προετοιμάζουν το κοινό για τα επερχόμενα κατασταλτικά χτυπήματα και σφυγμομετρούν τις αντιδράσεις του κοινωνικού σώματος.
Σαν συνέχεια αυτής της τακτικής, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 στις 13/1/2013 αλλά και κάποιες άλλες κίτρινες φυλλάδες, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας και δημοσιογραφικής δεοντολογίας, προχωράνε σε χαρτογράφηση και στοχοποίηση κάποιων επιπλέον κατειλημμένων χώρων στην Αττική. Στη λίστα περιλαμβάνεται και η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου ενώ παρουσιάζονται και πλάνα από το «κέντρο ανομίας» μας.
Δυο λόγια για το ιστορικό της Έπαυλης Κουβέλου
Η Έπαυλη Κουβέλου εκχωρήθηκε από τους ιδιοκτήτες της, ως δωρεά, στην εκκλησία (Α.Ε.) μέσω της διαθήκης τους, μαζί με μια σειρά από άλλα ακίνητα. Σκοπός της δωρεάς ήταν να μετατραπεί η συγκεκριμένη οικεία σε στέγη και σχολή άπορων παιδιών, της οποίας τα έξοδα θα καλύπτονταν από τα ενοίκια των υπολοίπων ακινήτων, με διαχειριστή τον εκάστοτε αρχιεπίσκοπο. Παρ’ όλα αυτά, για περισσότερα από 30 χρόνια οι προσπάθειες της εκκλησίας να βρεθούν άπορα παιδιά κατέληξαν άκαρπες… Η έπαυλη παρέμεινε εγκαταλειμμένη για κάμποσες δεκαετίες, αφημένη στο έλεος του χρόνου, με αποτέλεσμα το κτίριο να ρημάξει και να μετατραπεί σταδιακά σε εστία μόλυνσης. Μονή παραφωνία όλα αυτά τα χρόνια, η εισβολή ενός εργολάβου, ο οποίος, θέλοντας να εκμεταλλευτεί το χώρο προς όφελός του, έκοψε 30 δέντρα απ’ την αυλή αλλά εκδιώχτηκε από κάποιους γείτονες μετά από μηνύσεις.
Χρονικό της συλλογικότητας της κατάληψης
Στις 7 Απριλίου 2010 αποφασίσαμε σαν συλλογικότητα, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικου χώρου, να καταλάβουμε την Έπαυλη Κουβέλου και να δημιουργήσουμε έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο , που θα στεγάσει τις πολιτικές μας πεποιθήσεις και θα γίνει αφορμή για ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Πάντα μέσα από συλλογικές διαδικασίες, μακριά από κομματικές επιρροές, με βασική αρχή την αυτοοργάνωση, δρώντας αντιιεραρχικά και οριζόντια και με όπλο μας την αλληλεγγύη.
Με την είσοδο μας ξεκινάμε απευθείας τις εργασίες που απαιτούνται για να καταστήσουν το χώρο λειτουργικό, όπως καθαρισμός σπιτιού και κήπου και υποστύλωση του κτιρίου με τη συντροφική βοήθεια αρχιτεκτόνων, πολιτικών μηχανικών και άλλων ατόμων με γνώσεις πάνω στις εργασίες που είχαμε να καταπιαστούμε. Ταυτόχρονα γίνεται κάλεσμα στη γειτονιά και τον υπόλοιπο κόσμο να έρθει να συστηθούμε και να γνωριστούμε. Πέραν των απαιτούμενων εργασιών ξεκινήσαμε μια σειρά από δράσεις. Δεντροφύτευση, δημιουργία μποστανιού και μοίρασμα της παραγωγής, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, παραστάσεις καραγκιόζη, δράσεις αντιπληροφόρησης (κείμενα, αφίσες, μικροφωνικές), συλλογικές κουζίνες, συζητήσεις με διάφορες θεματικές, χαριστικά – ανταλλακτικά παζάρια. Επίσης τοπικές παρεμβάσεις, συμμετοχή σε κεντρικές παρεμβάσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις για την οικονομική ενίσχυση τη δική μας αλλά και συντρόφων/ισσων και άλλων εγχειρημάτων και δημιουργία ντοκιμαντέρ με το λόγο πολιτικών κρατουμένων. Ακόμα, στο χώρο της κατάληψης μπορούσε κανείς να βρει πλήθος έντυπου υλικού, βιβλία και μουσική (πάντα στο αντιεμπορευματικό πνεύμα) ενώ έχουν φιλοξενηθεί και συνελεύσεις άλλων συλλογικοτήτων. Όλα τα παραπάνω ανέστησαν το ερείπιο και το κατέστησαν ένα ζωντανό και ανοιχτό χώρο, στον οποίο λάμβαναν χώρα πολιτικά και πολιτιστικά δρώμενα.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 2011, ενώ μόλις έχει επιτευχθεί η λειτουργικότητα νέων χώρων όπου θα στεγάζονταν η δανειστική βιβλιοθήκη και το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, η κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου δέχεται εμπρηστική επίθεση. Την επίθεση αναλαμβάνει μια ομάδα νεοναζί, μέσω ενός βίντεο που ανέβασε στο blog της. Η πυρκαγιά έχει ως αποτέλεσμα να καταρρεύσει η στέγη και να καούν 4 δωμάτια στο ισόγειο του κτηρίου. Όμως παρά τις υλικές ζημιές που προκάλεσε η φωτιά, η θέληση και η αποφασιστικότητα μας για τη συνέχιση του αγώνα μας ως πολιτική οντότητα δυνάμωσαν.
Μετά από τη διοργάνωση μιας μεγάλης πορείας στο Μαρούσι, με αντιφασιστικό χαρακτήρα, ξεκινήσαμε εργασίες για την αποκατάσταση του κτιρίου πάλι με τη βοήθεια συντρόφων και αλληλέγγυων. Όσον αφορά το άνοιγμα της κατάληψης στην τοπική, και όχι μόνο, κοινωνία, λόγω των εργασιών που μετέτρεψαν το χώρο σε εργοτάξιο, περιοριστήκαμε σε κάποιες προβολές και εκδηλώσεις στον κήπο. Παράλληλα παρεμβάσεις, μικροφωνικές, μοιράσματα κειμένων και πολιτικές εκδηλώσεις συνεχίστηκαν.
Περί ανομίας
Αρκετά πριν η οικονομική λαίλαπα χτυπήσει την πόρτα όλων μας, σε αντίθεση με τις προσταγές του προβαλλόμενου τρόπου ζωής, εμείς αρνηθήκαμε τη λογική της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης. Διαλέξαμε στρατόπεδο και συλλογικοποιηθήκαμε. Δεν μείναμε σπίτι να μοιρολογούμε για την κρίση και την οικονομική αφαίμαξη που δέχονται τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Βγήκαμε έξω στο δρόμο, εκεί που κρίνονται όλα και αμφισβητήσαμε, φωνάξαμε, συγκρουστήκαμε.
Η χρονική περίοδος που διάλεξε το κράτος να χτυπήσει τις καταλήψεις μόνο τυχαία δεν είναι. Το σύστημα, εδώ και καιρό, έχει αποκαλύψει την πιο σάπια πλευρά του. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει φτάσει στα όριά του, οικονομικά και ψυχολογικά. Η κυβέρνηση, βλέποντας τα ποσοστά της να πέφτουν λόγω των απανωτών σκανδάλων που έρχονται στο φως, παίζει πάλι ένα κλασσικό παιχνίδι. Αυτό του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με τη συνεργασία των ΜΜΕ. Έτσι οι καταλήψεις βαφτίζονται εστίες ανομίας, προπύργια βίας, παρασκευαστήρια μολότοφ και γιάφκες κουκουλοφόρων.
Πέρα από την απόπειρα αποπροσανατολισμού, οι καταλήψεις ενοχλούν και χτυπιούνται, όχι γιατί είναι εστίες ανομίας, αλλά γιατί προάγουν έναν άλλο κόσμο, αυτόν της αυτοοργάνωσης, της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Γιατί είναι τα σημεία όπου κάθε εξεγερμένη ατομικότητα συλλογικοποιείται και περνά στην αντεπίθεση. Είναι οι χώροι μέσα στους οποίους οργανώνεται η δική μας αντεπίθεση, η επίθεση των «από τα κάτω» που θα φέρει το τέλος κάθε εξουσίας. Είναι αντιφασιστικά αναχώματα στις γειτονιές και στέκονται εμπόδιο στην ακροδεξιά ατζέντα της κυβέρνησης και στα σχέδια των φασιστών.
Αν ψάχνουν για εστίες ανομίας να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Εστίες ανομίας είναι τα υπουργεία, οι τράπεζες και τα αστυνομικά τμήματα. Άνομοι είναι οι βουλευτές που δυναστεύουν και υποθηκεύουν τις ζωές μας όλα αυτά τα χρόνια. Άνομοι είναι οι δημοσιογράφοι που τους στηρίζουν χειραγωγώντας την κοινή γνώμη, χωρίς πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Άνομοι είναι οι νεοναζί λακέδες που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο και κάνουν πλάτες στο σύστημα.
Όσο κι αν το κράτος καταστέλλει, το παρακράτος σιγοντάρει και τα ΜΜΕ στοχοποιούν, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα εναντίον τους, τον αγώνα για ισότητα και ελευθερία, στη θέση που αναγνωρίζουμε ως σημείο αναφοράς όλων των αντιστεκόμενων κομματιών. Στο δρόμο.
Όταν η εξαθλίωση γίνεται νόμος, η αντίσταση βαφτίζεται ανομία
Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις
Υποβολή απάντησης